Πρόσωπα, “σε προχωρημένη ηλικία”, αλλά και “νέοπες”, είτε της τοπικής αυτοδιοίκησης, είτε συλλόγων, είτε σωματείων, πρόεδροι και μέλη “και κάθε καρυδιάς καρύδι“, ξέχασαν κάτι.
Ξέχασαν τις εποχές που έτρεχαν με το δελτίο τύπου στο χέρι και το μοίραζαν πόρτα πόρτα στις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα.
Ξέχασαν τα φαξ, με τις μελανοταινίες που κόστιζαν αρκετά θα έλεγα.
Ξέχασαν τα τηλέφωνα, που σε έψαχναν για να πουν τον πόνο τους μέχρι και στο σπίτι σου 12 η ώρα το βράδυ.
Τώρα που φτάσαμε το 2022 και όλοι γύρω μας είναι δημοσιογράφοι, εικονολήπτες, ηχολήπτες και οι βουλευτές έχουν δικά τους στούντιο παραγωγής διαφημιστικών προβολών, τώρα που ένας καφές και μια σέλφι είναι είδηση, τώρα όλα ξεχάστηκαν.
Ξεχάστηκαν τα emails, και μάλιστα πολλές φορές όταν βλέπω τους παραλήπτες με πιάνουν τα γέλια με κάτι emails που συνεχίζουν να αποστέλλονται ακόμη και σε πεθαμένους.
Γελάω με κάτι “γραφεία τύπου” που βγάζουν φωτογραφίες τα ταβάνια και τις κουρτίνες όσο τα πρόσωπα χαμογελούν και με κάτι παρατρεχάμενους που με το κινητό τους βγάζουν καλύτερες φωτογραφίες.
Και στο φινάλε γελάω με τον εαυτό μου, αλλά και με τα μούτρα πολλών συναδέλφων, τους οποίους τους φαντάζομαι να φαρδύνουν καθημερινά τον κώλο τους σε μια καρέκλα ψάχνοντας την είδηση ανάμεσα στα προφίλ ασήμαντων ανθρώπων που η ψήφος των συμπολιτών μου αλλά και η τύχη, τους έδωσε μια καρέκλα και είμαστε υποχρεωμένοι όλοι εμείς να τους υπομένουμε, και να βλέπουμε πότε έχουν γενέθλια, αν έφαγε το μεσημέρι καλά ή αν έφαγε λίγο, αν ήπιε το πρωί τον καφέ του ή έφυγε βιαστικά από το σπίτι.
Όποιος στέλνει λοιπόν email “παίζει και σαν είδηση” όποιος περιμένει να παρακολουθούμε το προφίλ το δικό του, της γυναίκας του και των παρατρεχάμενων του, είναι απλά γελασμένος.
