Η αχαριστία είναι απ’ τις πιο σιχαμερές μορφές προδοσίας. Δεν φωνάζει, δεν σε μαχαιρώνει κατά μέτωπο. Σε κοιτάει στα μάτια, σου λέει “ευχαριστώ” με μισό χαμόγελο, και μόλις γυρίσεις την πλάτη, σε ξεχνάει. Ή χειρότερα: σε σβήνει.

Είναι αυτός που βοήθησες όταν δεν είχε κανέναν. Αυτός που στήριξες στις πιο μαύρες του στιγμές. Κι όταν στάθηκε στα πόδια του, το μόνο που θυμήθηκε ήταν το πώς να φύγει. Όχι με ενοχές, όχι με αξιοπρέπεια. Με αδιαφορία. Σαν να μην υπήρξες ποτέ.

Η αχαριστία δεν είναι απλά αμνησία. Είναι επιλογή. Είναι εγωισμός ντυμένος με μανδύα “δεν σου ζήτησα τίποτα”. Και κάπου εκεί, εσύ μένεις να κοιτάς το κενό, να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Η απάντηση είναι απλή: πίστεψες πως όλοι έχουν καρδιά. Δεν έχουν.

Γιάννης Σιαπέρας