Στην καθημερινότητα μας πλέον και ειδικά μέσα από τις οθόνες μας, βλέποντας στα μέσα μαζική δικτύωσης κάτι που μας αρέσει ή όχι, “πατάμε” μια αντίδραση. Σωστά;
Ένα χαμόγελο, μια καρδούλα, ή ένα αυτοκόλλητο ή αν έχουμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας, γράφουμε κι ένα σχόλιο. Βάζω κι εμένα μέσα, αλλά κυρίως βάζω τους γύρω μου. Αυτούς που είμαι όλη μέρα μαζί τους στη δουλειά και όταν έρχεται το διάλλειμα θα καθίσουμε να πιούμε τον καφέ μας, να φάμε το μεσημεριανό μας κι εκεί θα τα πούμε.

Πόση δύναμη ψυχής θέλει άραγε, να έχεις δικό σου άνθρωπο στο νοσοκομείο και στα 15 λεπτά που θα ανοίξεις το κινητό σου, έτσι για να “ξεσκάσεις”, να ξεφύγεις από την πίεση της δουλειάς και όλων των προβλημάτων που σε απασχολούν, να πατήσεις και 15 καρδούλες, να γράψεις κάτι αστείο, να πειράξεις έναν φίλο σου, και μετά να το κλείσεις το κινητό και να επιστρέψεις στη δουλειά σου;;; Μεγάλη. Το είδα σήμερα όταν ο συνεργάτης μου μετά απ’ όλο αυτό έβαλε τα κλάματα σαν μωρό παιδί και του είπα “πάμε να μου τα πεις, ν’ αδειάσεις και να ξελαφρώσεις”

Πάμε στο ζουμί για να μην μακρηγορούμε…..

Δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή κανενός. Όλοι έχουμε κάτι να μας βασανίζει και όλα πλέον τα κρύβουμε πίσω από ένα “χαμόγελο” και από μία “καρδούλα”.

Το αν κάνουμε καλά, αυτό το ξέρει ο καθένας μας. Οι άλλοι όμως, να μην βγάζουν συμπεράσματα και πλάθουν ιστορίες με το μυαλό τους. Όλοι ξέρουμε να κρύβουμε τα μυστικά μας καλά. Αυτόν που δεν μπορούμε όμως να ξεγελάσουμε και να του κρύψουμε κάτι είναι ο εαυτός μας.

Να κάνετε αυτό που θέλετε, όπως το νιώθετε και όπως σας βγαίνει, και πάντα με αξιοπρέπεια και σεβασμό μόνο, στον εαυτό σας. Αυτός σας ξέρει καλύτερα.

Καλή δύναμη σε όλους!

Επειδή δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ αγγλικές λέξεις μέσα στα κείμενα μου όπως, social, smile, heart και πολλές άλλες, προσπαθώ όσο μπορώ, όπως θα καταλάβατε και από τον τίτλο, να τις γράφω στα Ελληνικά. Αν σε κάποιες λέξεις ή κάπου αλλού κάνω λάθος, θα χαρώ να με διορθώσετε.