Κάθε μέρα ξεκινά με την ίδια σιωπή. Όχι από έλλειψη ήχου, αλλά από την απουσία στήριξης. Στον δρόμο που έχω επιλέξει – ή καλύτερα, που με διάλεξε – δεν υπάρχουν χειροκροτήματα, ούτε φώτα. Υπάρχει μόνο δουλειά. Επιμονή. Και μια συνεχής μάχη με τον χρόνο, την κούραση και τις αμφιβολίες.
Κάνω αυτό που αγαπώ, αλλά κανείς δεν είπε ποτέ ότι η αγάπη φτάνει. Πρέπει να μάθεις να στηρίζεις εσύ τον εαυτό σου, ακόμα και όταν όλα γύρω μοιάζουν να μην έχουν νόημα. Να συνεχίζεις, ακόμα και όταν η φωνή μέσα σου σε ρωτάει “γιατί;”.
Είναι ένας μοναχικός αγώνας – αλλά είναι και δικός μου. Και όσο ανασαίνω, θα συνεχίζω να παλεύω. Γιατί πίσω από κάθε λέξη που γράφω, πίσω από κάθε εικόνα, κάθε βίντεο, κάθε ιδέα, υπάρχει αλήθεια. Υπάρχω εγώ.
Η πίεση του Χρόνου
Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος. Δεν φωνάζει, δεν απειλεί — απλώς φεύγει. Και φεύγει πάντα πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελες. Τα deadlines δεν περιμένουν, οι υποχρεώσεις στοιβάζονται, κι εσύ προσπαθείς να τα προλάβεις όλα… μόνος σου.
Υπάρχουν μέρες που δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς. Το μυαλό τρέχει πιο γρήγορα απ’ τα χέρια, και τα χέρια πιο γρήγορα απ’ την αντοχή σου. Δεν υπάρχει «αργότερα». Δεν υπάρχει «θα το κάνω αύριο». Υπάρχει μόνο το τώρα – και αυτό πάντα τελειώνει πριν το πιάσεις.
Και μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να είσαι και δημιουργικός. Να έχεις έμπνευση, καθαρό μυαλό, ιδέες φρέσκες. Αλλά πώς γεννιέται η έμπνευση όταν ο χρόνος σε σπρώχνει συνεχώς στην πλάτη;
Η Εσωτερική Δύναμη
Κανείς δεν τη βλέπει. Δεν μετριέται, δεν φαίνεται σε φωτογραφίες, ούτε σε αριθμούς. Κι όμως, είναι αυτή που με κρατάει όρθιο όταν όλα γύρω δείχνουν να λυγίζουν. Είναι αυτή που με σπρώχνει να σηκωθώ νωρίς, να δουλέψω μέχρι αργά, να κάνω το επόμενο βήμα όταν δεν υπάρχει καν μονοπάτι.
Η εσωτερική δύναμη δεν είναι φωνές και χειροκροτήματα. Είναι η σιωπηλή απόφαση να συνεχίσεις. Να μη συμβιβαστείς. Να μην παρατήσεις κάτι που έχεις χτίσει με κόπο, ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν το βλέπει.
Η Επιμονή Χωρίς Αντάλλαγμα
Υπάρχουν μέρες που δίνεις το 100% και δεν παίρνεις τίποτα πίσω. Ούτε αναγνώριση, ούτε αντίδραση, ούτε αποτέλεσμα. Σαν να πέφτει όλη η προσπάθεια στο κενό. Εκεί είναι που δοκιμάζεται η επιμονή. Όχι όταν όλα πάνε καλά – αλλά όταν δεν πάει τίποτα.
Κι όμως, συνεχίζεις. Όχι από πείσμα, αλλά από επιλογή. Γιατί ξέρεις πως κάθε βήμα, ακόμα και το αθόρυβο, σε φέρνει πιο κοντά. Και γιατί, στο τέλος της μέρας, ο μόνος που πρέπει να σε πιστεύει… είσαι εσύ.
Και συνεχίζω…
Δεν ψάχνω δικαίωση. Δεν περιμένω εύκολες μέρες. Αυτός είναι ο δρόμος μου – δύσκολος, αλλά δικός μου. Και όσο έχω φωνή, εικόνα και αλήθεια μέσα μου, θα συνεχίσω. Όχι για να αποδείξω κάτι. Αλλά γιατί έτσι έχω μάθει: να παλεύω, να επιμένω, να στέκομαι.
Μόνος, αλλά όχι χαμένος. Κουρασμένος, αλλά όχι λυγισμένος. Σιωπηλός, αλλά παρών.
Σε κάθε μάχη, κάθε μέρα.