Ζούμε σε μια κοινωνία που παριστάνει ότι σοκάρεται με το ψέμα, αλλά τρέφεται με την υποκρισία. Οι άνθρωποι φορούν μάσκες ευγένειας, ηθικής, και ευαισθησίας, μόνο και μόνο για να καλύψουν την αδιαφορία, την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό τους. Ο κόσμος αποθεώνει την εικόνα και θυσιάζει την ουσία. Προτιμά να φαίνεται σωστός, παρά να είναι.

Υποκριτής δεν είναι μόνο αυτός που λέει ψέματα. Είναι κι εκείνος που λέει μισές αλήθειες. Που βολεύεται στην ηθική όταν τον συμφέρει. Που καταδικάζει δυνατά για να κρύψει τις δικές του σκιές. Που μιλά για δικαιοσύνη, ενώ κοιτά μόνο την πάρτη του. Που δείχνει ευαισθησία όταν έχει κάμερες, και αδιαφορία όταν σβήνουν τα φώτα.

Και το χειρότερο; Η υποκρισία δεν προκαλεί αντιδράσεις. Έχει γίνει τόσο κανονικότητα, που πλέον τη λέμε “διπλωματία”, “πολιτισμό”, “επικοινωνιακή διαχείριση”. Είναι πιο ασφαλές να φαίνεσαι “εντάξει” παρά να είσαι αληθινός. Και ο ειλικρινής θεωρείται επικίνδυνος. Άβολος. Γιατί λέει αυτά που όλοι ξέρουν αλλά δεν θέλουν να ακούν.

Αν η κοινωνία μας νοσεί, η υποκρισία είναι το σύμπτωμα που όλοι βλέπουμε αλλά κανείς δεν παραδέχεται. Κι όσο την ανεχόμαστε, τόσο το ψέμα θα γίνεται αλήθεια, και το αληθινό θα φαίνεται “ακραίο”.